قبایل و عشایر عرب خوزستان
از مقدمه:
قبیله های عرب در دوران گذشته، همانند سایر قبایل و عشایر جهان، به دلایل اقتصادی و جغرافیایی از سرزمین نخستین خویش که یمن و حجاز بوده به سوی مناطق دیگر کوچیده اند. برخی از تاریخ نگاران کوچ عربها به جنوب ایران را با کوچ آریایی ها به فلات ایران همزمان می دانند. پیش از این ایلامیها - یکی از اقوام سامی - در جنوب باختری ایران تمدن درخشانی داشتند که چغازنبیل در هفت تپه نشانگر آن است.
پاره ای از سامی شناسان بر اساس مطالعاتی که درباره ی مهاجرت های تاریخی اقوام سامی از شبه جزیره عرب انجام داده اند، بر این باورند که این شبه جزیره در دوره های طولانی - که هر دوره تقریباً هزار سال بوده مانند مخزنی از جمعیت لبریز می شده و ناچار مردم اضافی را بیرون می ریخته است.
در شبه جزیره ی عرب طی سده های پنجم و ششم میلادی، نظام روابط قبیله ای حاکم بود. در این نظام، مردم به گروه های قبیله ای تقسیم می شدند که اغلب پیوندهای نسبی و گاهی پیوند هم پیمانی، سامان دهنده ی این گروه ها بود. آنها نسبت به هم مستقل و هیچ گونه نهاد سیاسی فراگیری نداشتند و هر گروه حاکمیت بیرون از قبیلهٔ خود را به رسمیت نمی شناخت. پرورش شتر، ابزار عمده زندگی و تولید اغلب قبیله ها بود. بخشی از آنان در جاهایی که طبیعت مساعدی داشت به کشاورزی و بازرگانی می پرداختند؛ همانند یمن، حضرموت، کرانه های عمان و برخی از شهرهای حجاز (طائف یثرب و پیرامون آنها) و نیز در یمامه و واحه ها. از این رو شیوه ی کوچ نشینی همراه با زندگی چادرنشینی (بدوی) شکل غالب و شیوه ی یکجانشینی با استقرار همراه با زندگی کشاورزی، کمتر معمول بود. بعدها عوامل نوین تغییراتی در این شیوه ی زندگی ایجاد کردند که به گسستگی نسبی این نظام انجامید...
تعداد مشاهده: 3 مشاهده
فرمت فایل دانلودی:.zip
فرمت فایل اصلی: .pdf
تعداد صفحات: 206
حجم فایل:0 کیلوبایت
گارانتی بازگشت وجه 
کد تخفیف خرید 
درگاه آنلاین پرداخت 
نماد اعتماد الکترونیکی 